اشعار آرش فرزام صفت

چرا سهم «تو» پايان باشد از آغاز پروازم؟
اگر تاوان اين عشق است من بايد بپردازم

تو مثل عابري با چشم هاي بسته، اما من
شبيه کلبه اي متروک با دروازه ي بازم

کسي هر روز پس مي آورد اين مرغ وحشي را
دلم را دورتر از اين کجا بايد بيندازم؟

حلالم کن اگر اين روزها ابري تر از پيشم
حلالم کن اگر با هيچ آهنگي نمي سازم

من اقيانوسم اما کاش حوض کوچکي بودم
کتاب قصه ام تلخ است:«بي پايان و آغازم»

نه عقل و عشق؛ از آغاز هم بازي سر دل بود
ولي ديوانگي کافي ست! ديگر دل نمي بازم

به پس گرفتن اين اشتباه فکر نکن
صبور باش! به پايان راه فکر نکن

تو رود باش و به راه خودت ادامه بده
به زردمردگي اين گياه فکر نکن

برو مسافر من! کوپه کوپه ترکم کن
به مرد گم شده در ايستگاه فکر نکن

جنون مشترک شهر درد بيداري است
بخواب آدم عاقل! به ماه فکر نکن

تو رودِ منتظرِ آبشار و من قايق
برو! به آن طرف پرتگاه فکر نکن

ساعت به قرارِ افقِ دورِ تو چند است؟
تا آمدنت چند خيابان بلند است؟

خورشيد کلافي است نه در شأن عزيزش
اي مصر! مگر يوسف در چاه تو چند است؟...

از دست تو اي دير به دست آمده، اي دور!
آدينه قروني متمادي گله مند است

گنجشک خيال تو چرا پر زده هر سو؟
دل گوشه ي امني است که خالي ز گزند است

خوابيده زمان در جسد ساعت ديوار
وقتي نفس عقربه هايش به تو بند است

....

با حذف بیت...

قرار بود مرا جاده با تو جور کند
نه اينکه از تو مرا لحظه لحظه دور کند!

تو بي من آمده بودي ولي قرار نبود
از اين مسير فقط يک نفر عبور کند

«دچار آبي درياي بيکران»¹م و عشق
خدا کند که مرا ماهي صبور کند!

نَمي از اين همه باران در آسمان تو نيست
مگر به فکر من اين ابرها خطور کند!

ببين! من از دل تاريک غار تنهايي
گريختم که مرا نور عشق کور کند

بس است هرچه کشيدم! دلم نمي خواهد
کتاب خاطره ام را کسي قطور کند

دوباره از دل تنگم قطار مي گذرد
که کوه عشق مرا خالي از غرور کند

قطار مي گذرد تا هزار خاطره را
بياورد جلوي چشمم و مرور کند

چقدر جاده حقير است! شايد آمدنت
من و تو را بيش از اينکه هست دور کند

_{1.سهراب سپهري}

ديگر نشاني از شدن در من نمانده
حس مي کنم راهي به جز ماندن نمانده

اي عشق! اميدي به عاشق بودنم نيست
وقتي چراغي در دلم روشن نمانده

از يوسف گم گشته در چاهت، عزيزم!
حالا به جز يک تکه پيراهن نمانده

زان کوه مغروري که دريا عاشقش بود
امروز حتي يک سَرِ سوزن نمانده

اينجا تمام آدمک ها دشنه دارند
فرقي ميان دوست با دشمن نمانده

مانند تنها ماندن مهتاب در ابر
حس مي کنم جز من کسي با من نمانده

دل بماند، از تو، حتي ذهن مغشوشم پر است
بار عشقت سخت سنگين است و من دوشم پر است

عشق زهري تلخ و تکراري است در جانم که من
هرچه از اين جام زهر آلود مي نوشم، پر است

مرگ چون معشوقي از اول مرا در بر گرفت
زندگي هر وقت آمد، ديد آغوشم پر است

ماه با دريا سخن مي گويد و من روز و شب
چون صدف از قيل و قال موج ها گوشم پر است

قصه پايان يافت، دفتر بسته شد، پروانه رفت...
صورتش از اشک اما ـ شمع خاموشم ـ پر است

هرقدر که من دلهره دارم تو صبوري
من ماهي آزادم و تو تنگ بلوري

مانند صدا آن طرف گوشي تلفن
معلومي و پنهاني، نزديکي و دوري

آه اي خزر ريخته بر گونه ي دنيا!
اشکي، که به لب هاي زمين تلخي و شوري

بر شيشه ي تنهايي من ريزش باران
چون خوردن انگشت اشاره است به گوري

مغرور به هرگز نرسيدن به تو ام، ماه!
وقتي که تو را داشته باشم چه غروري؟!

گفتمت خورشيد، اما آسمان زيباتر است
گفتمت باران، وليکن ابر از آن زيباتر است

در رگانت مي دود خون تمام انبيا
خواندن نام تو با پيغمبران زيباتر است

در سکوت چاه هاي کر نمي جويم تو را
جستنت در لازمان در لامکان زيباتر است

گرچه فيض آسمان جاري ست اما باز هم
روي دوش ماه گوني هاي نان زيباتر است

گوش دل دادم به نجواي جهان، ديدم چقدر
ذکر نامت در حديث ديگران زيباتر است

از تمام سوژه هايم،گفتن از مردي که داشت
در گلوي سال هايش استخوان زيباتر است

ابتدا گفتم رکوع و دادن انگشتري...
بعد ديدم سجده و تقديم جان زيباتر است

من نمي جنگم بيا! اين گوي و ميدان مال تو
هرچه باقي مانده از اين شهر ويران مال تو

اين تمام خاطراتم، آن تمام رازها
پس بيا قسمت کنيم: اين مال من، آن مال تو

من به سهمي کوچک از اين شهر ابري قانعم
پرسه هاي خيس مال من، خيابان مال تو

يک دِه آباد از صد شهر ويران بهتر است
اين دلِ آباد در صد جان ويران مال تو

گرچه از پاييز باران سهم گندم زارها ست
از نسيمم سهم گيسوي پريشان مال تو

در ظلمت تنها شدنت ماه نبوده ست
همپاي تو مهتاب شبانگاه نبوده ست

اي ماهِ به آرامي از اين کوچه گذشته!
جز شب کسي از راز تو آگاه نبوده ست

آغوش کوير از دل درياي تو خالي ست
انگار کسي تشنه تر از چاه نبوده ست

آيينه تر از آبي و زنگاردلان هم
ديدند که بر آينه ات آه نبوده است

^{(با حذف يک بيت)}

دنيا براي زنده ها گور است
انسان اگر تنهاست مجبور است

خط مي خورد تصوير ما از شهر
بارانِ پشتِ شيشه ها شور است

سياره ها تک بيت هايي دور
خورشيد اين منظومه ها کور است

در سر مرا شوق رسيدن نيست
آن قدر از هم راهمان دور است

خود را بپوشان ماهيِ تنها!
چشمان اقيانوس ها شور است

پیجیده بین دفتری از گل خدا تو را

تا بو کنند جملگی انبیا تو را

تا مثل رود بگذری از پهنه ی جهان

جاری نموده است ز غار حرا تو را

مانند رود از دل تاریخ رد شدی

حالا رسانده است به دستان ما تو را

تا بشنود زمین کلمات نخست را

تکرار کرده روی لب مصطفی تو را

شمشیر حق، به حرمت قرآن غلاف شد

آری... علی نخواست روی نیزه ها تو را

روی پل صراط نمانده ست لحظه ای

هر کس شفیع کرده به روز جزا تو را